बाळ्याची गोष्टं

एक होता वाघोबा
फोडीतसे तो नुसत्या डरकाळ्या
डरत नसे त्यासी म्हशी काळ्या
उदरनिर्वाह करीतसे तो खाऊन आळ्या
काल्पनिक गोष्टी असल्या,
सांगतो आमचा बाळ्या

चारा पाचोळ्या

उमजलच असं आहे कि कुणाला समजू नये
भाभडेपणाला या भोळसटपण समजू नये
भोळसटपणाला या बावळटपण समजू नये
बावळटपणाला या वेडसरपण समजू नये
अन  पाच ओळ्यांना, चारोळ्या समजू नये

कोमजलेल्या इच्छा

स्वखुशीने अवहेरली ईच्छापुर्तीच्या संधी
तेव्हापासून विसकटतच गेली जीवनाची घडी
तडजोडींची गळ्यात अडकवली बेडी
मर्यादांच्या खोल खंदकापलीकडे
मारता येइल का कधीतरी उडी?

कश्मकश

मन म्हणतं हि तर छोटिशी ईच्छा
बुद्धि म्हणते हि तर हवस
मन म्हणतं करून टाक एखादा नवस
लवकरच येईल तो इच्छापूर्तिचा िदवस
बुद्धि म्हणते त्यापेक्षा आयुष्यभर तरस

अर्धवट

माझ्या आयुष्यात आता नाही माझीच वट
सगळ्याचीच मला वाटते आता कटकट
कधी कधी तर मीच रचतो माझ्या विरुद्ध कट
आणि करतो देखील तह, करून मान्य माझीच अट 

आयुष्यात माझ्या आता सगळच अर्धवट
वाटलं होता जगून संपवेन झटपट
खेळ मांडला जरी कुणीही 
पूर्ण केल्या शिवाय सोडणार नाही हा पट 
बिनबुडाच्या विचारांच असल्या
 करणार आहे मी कडेलोट 

प्रसंग अनुभवा, आठवणी टाळा

आहार नेहमीच असावा ताजा
तसेच प्रसंगही अनुभवावे तेव्हाचे तेव्हाच
शिळ्या अन्नाने जसे होते अजीर्ण
जुन्या आठवणी चाखुन
मनं होतं विदीर्ण आणि मेंदू अवकाळी जीर्ण

जुने प्रसंग, नवे अनुभव

गुलाबाचं फुल देताना
टोचला होता मला एक काटा
कळवळून रडता, घेतले तिने कवेत
स्पर्शास त्या मी काय वर्णावे
तरंगूच जणू मी लागलो हवेत  


आठवणींच्या असल्या जंगलात फिरताना
पुन्हा टोचला तोच काटा
स्मितहास्याने सहज सोसल्या त्याच वेदना
आवडत्या फुलांवर तिच्या, पडताच दृष्टी
पापण्यांचा बांध अश्रूंना आडवेना 

स्वच्छंदी स्वार्थी

आयुष्य जगावं असेल जशी मर्जी 

समजु नये त्यास खुदगर्जी 

फाटलं तर गाठावा उत्तम दर्जी 

लगेच शिवून राखावी मर्जी

वाटचाल

तुम्हाला काय करायला आवडतं?
आकांक्षांच्या पंखांनी उडणं
अपेक्क्षांच्या ओझ्याने बुडणं
कर्तव्याच्या पायाने जमिनीवर चालणं
तुम्हाला काय करायला आवडतं?

फटकळ

परखड असावं पण परवडेल इतकच
समोरच्याला परसाखडल लागेल
इतक पण परखड असणं परवडणारं  नव्हे

जागरणाचं जष्टिफीकेशन (Justification)

आयुष्य उरकण्यासाठी नसतं
ते उपभोगायचं असतं
नुसतच जगुन संपवा़़चं नसतं
आस्वद घेत घेत
कधी जागुन, तर कधी जागवुन
चवीने जगायचं असतं

हुंदका

अपरंपार दुःख माझे
खंदकात खोल पुरले
हुंदका अचानक एक नकळत निसटला  
थेट ढगात जाऊन पाऊसापरी कोसळला
चिंब भिजवून माझ्यासवे मातीला
सुगंध मोहक दरवळवु लागला
नव्याने मोहरून मनास माझ्या
पुरलेल्या दु:खात पुन्हा मिसळला

च ची (मनाच्या श्लोकांची) चारोळी

निष्क्रीयेतेला अपयशच येणार
प्रयत्नांना यशच येणार
लिहायला लागलं कि सुचाणारच
वाचायला लागलं कि समजणारच
करायला लागलं कि घडणारच
श्रमांना फळ हे मिळणारच

समिकरण

अन्न असलं जरी कितीही उत्कृष्ट
तरी पचनानंतर निचरा हा आवश्यकच
नातं  कितीहि जरी अतूट
निचऱ्याची शिवाय फारच बिकट
कुठच्याही उपभोगानंतर, भोग हे अटळच 

कवी ला बस्ती

एकदा केला मी पण
रोज करणार जबरदस्त कविता दोन
प्रयत्नांना आले नाही फारसे यश
शोधले मी मग कारण
संकल्पात झाली होती थोडी चूक
करू लागलो जबरदस्ती कविता दोन
करण्याएवजी जबरदस्त कविता दोन 

नाती गोती

नाती गोती

नाती कधी रक्ताची

तर नाती कधी मनाची 

नातीच नेतात गोत्यात 

तर कधी गोत्यातूनच जुळतात नाती

नाती करतात गुंता 

तर कधी सोडवतात तंटा 

गमती जमतीची असतात हि -

नाती गोती, नाती गोती 

नाती

उसवलं तर शिवता येतं
फाटलं तर ठिगळच लागतं
म्हणूनच फाटू द्यायचं नसतं
अन उसवणार नाही
असच शिवायचं असतं

ठिगळ

उसवलं म्हणजे फाटणं नव्हे
फाटणं म्हणजे उसवलं नव्हे
उसवलं तर शिवता येतं
फाटलं  तर ठिगळच लागतं 

अनुभूती : केल्याने होत आहे रे ….

आनंद टिकवावा लागतो
दुःखं भोगावं लागतं
ऎश्वर्य कमवावं लागतं
दारिद्र्य सहज कवटाळतं
कृतीनेच हव्याहाव्याश्या गोष्टी घडतात
निश्क्रीयतेनेच नकोश्या गोष्टी चिकटतात

जीवनंमरणाचा प्रश्न

आता आठवुन सारं हसू येतं
कधी काळी याच गोष्टी साठी मी गदगदून रडलो होतो
साफ खोटं आहे हे,
आत्ता जरी आठवलं तरी गदगदून रडतो मी
अन माझंच माझ्यासमोर हसू होतं

प्रश्न

माझ्या आयुष्याची गोष्ट
मी पाहतोय की
मी सांगतोय कि
मी लिहितोय

गोष्टच ती
कधी गमतीदार आनंदी तर
कधी रटाळ, भयानक
गोष्टच ती … 

अळणी आयुष्य

जगताना पाळाले अनेक नियम
मरताना शेवटी कळवला यम
म्हणाला अरे मारू  तरी मी कसा तुला
तू तर जगालाच नाहीस, मरणार तरी कसा
तोडतो आता मी माझाच नियम
जा जगून ये पुन्हा एकदा सोडून जरासा संयम 

स्वार्थी आत्महत्या

जगताना थोडं थोडं मरण्यापेक्षा
मरताना थोडंसं जगलेले काय वाईट?
वर्षानुवर्षे जगलो, जगणाऱ्याचे हाल वाईट
मेल्याने झाले का कधी मरणाऱ्याचे वाईट?

मृत्यु

मेंदू मंदावला
शरीर थंडावलं
मृत्युचं सुख
सावकाश उपभोगलं

Communication Gap

माझ्या मनातलं तिला कळेना
तिच्या ओठातलं मला कळेना
कळवळून विचारलं मग एकमेकांना
बहिरा मी कि मुकी तू?

स्वच्छंदी कवी

होता एक स्वयंघोषित कवी
करीतसे रोज एक कविता नवी
कधी शब्दरुपाने कल्पना फुलवी
तर कधी धुसमुसता त्रागा शमवी
कधी गमतीदार  परीक्षण ऐकवी
तर कधी उगाच यमकं जुळवुन फसवी

सल

मनातलं दुःख जितकं खोल
चेहऱ्यावरच हसु तितकंच  फोल
विचारांचा सांभाळायचा किती तोल
अरे मुक्या मना, तु मोकळ्या मनाने बोल

आडमाप योगा

सकाळी उठताच जबरदस्त केला योगा
आता कंबरर्दुखीची फळं भोगा